در سال ۱۸۷۱ میلادی (۱۲۵۰ هجری شمسی) ماشین گراماختراع شد. این اختراع گامی اساسی در راه ایجاد صنعت برق تجاری بود، زیرا پس ازآن تبدیل انرژی مکانیکی (و هر نوع انرژی دیگری که بتوان از آن کار مکانیکی به دستآورد) به انرژی برقی ممکن گردید
یازده سال پس از آن، درسال ۱۸۸۲ میلادی (۱۲۶۱ هجری شمسی) توماس ادیسون نخستین موسسه برق تجاری خود را برای تامین روشنایی در یکیاز خیابانهای نیویورک افتتاح کرد
بیان دو واقعه مهم بالا برای درک رابطه زمانی بین تاریخ پیدایش صنعت برق در جهان و در ایران خالی از فایده نیست. چنانکه خواهد آمد، اولین مولد برق در ایران، سه سال بعد از موسسه برق توماس ادیسون به کارافتاد.
از ۱۳۰۰ تا ۱۳۱۰
از اوایل سالهای ۱۳۰۰ به بعد، با آگاهی و علاقه مندشدن بخش خصوصی به مزایای برق، رفته رفته در شهرهای بزرگ و کوچک ایران، تاسیساتیبرای تولید و توزیع و فروش برق ایجاد شد. این گونه فعالیت‌ها عموما” درمقیاسهای کوچکومحدود وبه طور کلی منفک از یکدیگر انجام می‌گرفت و البته نیاز به هماهنگی هم درشرایط آن روزهای نخستین احساس نمی‌شد درهمین دوران برخی ازکارخانه‌های صنعتیجدیدالتاسیس هم دارای تجهیزات برق اختصاصی شدند که داد و ستدهایی نیز با موسسات برق شهری داشتند.
در ۱۳۱۰
برای نخستین بار، شبانه روزی کردن برق در تهران درمیان دولتمردان آن زمان مطرح شد و اقدامات اولیه برای تحقق آن صورت گرفت.
در ۱۳۱۶
پس از شش سال و با گذراندن نشیب و فراز‌های بسیار، بلاخره در تاریخ ۲۵ / ۶ / ۱۳۱۶ نیروگاه بخاری ساخت کارخانه اشکودای چکسلواکی با قدرت ۴ × ۱۶۰۰ = ۶۴۰۰ کیلو وات در محل کنونی شرکت برق منطقه‌ای تهران نصب شد و به بهرهبرداری رسید.
با وجود آن که در تهران به علت وسعت شهر و موقعیت سیاسی و اجتماعیآن، سرمایه گذاری دولتی در کار برق رسانی پیش از همه شهرهای دیگر آغاز شد، بخشخصوصی هم در امور برق رسانی در تهران فعالیت قابل توجهی داشت به نحوی که در سال ۱۳۴۱ یعنی سال تاسیس سازمان برق ایران تعداد شرکتهای خصوصی که هر یک در بخشی از شهرتهران فعالیت داشتند به ۳۲ شرکت رسیده بود.
از ۱۳۲۷ تا ۱۳۳۴
برنامه هفت ساله اول عمرانی کشور به اجرا در آمد کهدر آن سهمی هم برای توسعه صنعت برق در کشور با هدف تامین مصارف خانگی شهر‌ها و فراهمکردن رفاه اجتماعی منظور شده بود. دراین دوران، سازمان برنامه تعدادی مولدهای دیزلی ۵۰ و ۱۰۰ و ۱۵۰ کیلو واتی را خریداری کرد و با بهره ۳ درصد به شهرداری‌ها و شرکتهایبرق خصوصی فروخت و، چون دریافت کنندگان کمک سازمان برنامه می‌بایست تواناییهای لازمرا برای تقبل ۵۰ درصد از سرمایه گذاری‌ها داشته باشند، طبعا” اعطای کمک‌ها، بهامکانات مالی شهر‌ها و موسسه‌های وام گیرنده بستگی داشت. به هر صورت در پایانبرنامه اول، جمع قدرت نامی نصب شده در کشور به ۴۰ مگاوات و میزان انرژی تولیدیسالانه به حدود ۲۰۰ میلیون کیلو وات ساعت رسید.
از ۱۳۳۴ تا ۱۳۴۱
در این سال‌ها برنامه هفت ساله عمرانی دوم کشور اجراشد. سهم برق در این برنامه، با هدف افزایش تولید برق، کاهش هزینه‌های تولید وپایین آوردن سطح عمومی نرخ‌ها درنظر گرفته شده بود
دراین برنامه بنابر توصیهکارشناسان خارجی و داخلی، برای توسعه تاسیسات برق چهار حوزه فعالیت به شرح زیرمنظور گردید:
– منطقه خوزستان
– منطقه تهران
– شهرهای بزرگ
– شهرهای کوچک

بدین ترتیب می‌توان گفت که اندیشه فراتررفتن از محدوده هر شهر درکار توسعه صنعت برق، در برنامه دوم شکل گرفت. شروع به کاراحداث نیروگاههای برق آبیمهم کشور شامل سد دز (با ظرفیت اولیه ۱۳۰ مگاوات)، سد کرج (با ظرفیت ۹۱ مگاوات) و سد سفیدرود (با ظرفیت اولیه ۳۵ مگاوات) همچنین نیروگاه حرارتی طرشت (به قدرت ۵۰ مگاوات) ازدستاوردهای این دوره است
در ۱۳۴۱
برنامه سوم عمرانی کشورآغاز شد. با پذیرش نقش زیربنایی صنعت برق، در این برنامه نیز اعتبارات قابل توجهی برای این صنعت تخصیص داده شد
در این برنامه که ۵ / ۵ سال به طول انجا مید (تاآخرسال ۱۳۴۶)، در مجموع، مبلغ ۲۱ میلیارد ریال در صنعت برق هزینه گردید که به طورکلی سه بخش را در بر می‌گرفت

-تامین برق مراکز عمده مصرف شامل شهرهای تهران، اصفهان، شیراز، مشهد، تبریز، رشت ، همدان و ساری
-تامین برق ۱۷ شهر متوسط کشورشامل شهرهای آمل، چالوس، اردبیل، مراغه، لاهیجان، ارومیه، یزد، بهشهر، بوشهر، قزوین، کرج، بابلسر وکرمانشاه
-تامین برق شهرهای کوچک